Velen van ons zullen René altijd al in herinnering houden. Zaterdag 22 juni om 16:00 was het moment dat voor onze vereniging ook een zichtbare herinnering aan René werd onthuld.
In aanwezigheid van Nancy en Valentijn, de ouders van René en familie gaf oud voorzitter Pierre Hensgens een emotionele toespraak, zowel voor hemzelf als ook voor de aanwezigen.
De tekst van zijn volledige toespraak is als onderaan dit bericht opgenomen.
Na deze toespraak heeft Nancy het bord “René Daniels plein” onthuld, nadat zij ook een woordje tot de aanwezigen had gedaan.

Om meer foto’s te zien van de onthulling klik dan hier.

 

 

 

Toespraak bij onthulling René Daniels plein
(door Pierre Hensgens)

Toen mij werd gevraagd of ik bij gelegenheid van deze herdenking iets wilde vertellen over René in het algemeen en over mijn samenwerking met hem, wilde ik daar, hoewel veel van zijn vrienden
het gras al voor mijn voeten weg gemaaid hadden, graag gehoor aan geven.
Ik heb gekozen enkele punten aan te snijden:

Kennismaking:

Ik leerde René kennen, toen hij met zijn tafeltennisvrienden van Hoensbroek naar onze vereniging kwam.
Al gauw bemerkte men, dat René niet op zijn mond gevallen was, een eigen mening had en graag de lolbroek uithing. Hij veroverde dan ook snel de harten van velen mede door zijn humor en spontaniteit.
Wij, Lies en ik, leerde deze groep nog beter kennen tijdens de kantinedienst. Zaterdags als ze competitie gespeeld hadden, bleven ze in het clubgebouw of kwamen terug van een uitwedstrijd en dan werd, zoals Rob Meessen zei: “vuur mosse abschalten”, een feestje gebrouwen. Dat gebeurde met René als de grote animator. Op de tafel staand, brulde hij het ene lied of kreet de kantine in. Het werd meestal laat, maar het was ook zo gezellig.

Bestuur:

Al gauw werd René gekozen als bestuurslid. Toen Jo Porankiewicz. als voorzitter, het stokje neerlegde, strikten de andere bestuursleden mij om zijn taak over te nemen en kreeg ik nog meer met  ené te maken, want hij was de PR-man en secretaris.
René was een druk baasje en wilde soms drie dingen tegelijk doen en daardoor kon het gebeuren, dat hij zijn laptop thuis liet liggen en zelfs zijn telefoon en beurs kwijt raakte. Gelukkig kwam alles weer terecht. Ook vergat hij soms iets door te geven aan andere verenigingen of aan de bond. Als wedstrijdsecretaris gebeurde dat wel eens en dat komt door teveel hooi op de vork te nemen.

René had ook een minder goede eigenschap. Hij kon niet zo goed iets geheim houden. “Pierre, ich han jroeës nuits”, maar du darfst dat jenne zage”.
Na een poosje wisten meer mensen het!. Daarmee geconfronteerd te worden door het bestuur, kon hij dat niet altijd verdragen, maar ́s avonds belde hij me dan op om het uit te spreken.

Liefde:

René was een echte tafeltennisliefhebber, soms te fanatiek. Regelmatig lag hij in de clinch met de tegenstander. We hebben hem daarop al eens op aan moeten spreken.

Maar wat heeft hij niet allemaal voor zijn clubje gedaan: activiteitencommissie, WHR, samen met mij jeugd werven op de basisscholen, trainer en zo kan ik nog wel wat meer opnoemen. Daar zijn we hem heel dankbaar voor.

De jeugd betekende alles voor René. Veel spelers en speelsters roemden hem om zijn coaching. Ook het project: trainingsstage Jeugd Zuid-Limburg had hij graag willen realiseren.

Organisatietalent en stalspreekmeester:

Met René heb ik menig toernooi georganiseerd.Het maken van schema ́s was hem op het lijf geschreven. Het mooiste kwam op het einde. Meestal nam hij bij de prijsuitreiking het voortouw en dan wist hij de toehoorders aan het lachen te krijgen met zijn humor, zijn spitsvondigheid en steken onder water.
Toen wij naar de uitwedstrijden van dames 1 gingen, regelde hij alles van het vliegtuig, de bus, het hotel, tot de uitstapjes, toe.

Als stalspreekmeester hoef ik jullie niets te vertellen. Hij was goed gebekt!
Hij werd zelfs door andere sportverenigingen uitgenodigd als spreker. Op 7 december zou hij dit helaas als laatste doen tijdens de championswedstrijd van dames 1. Zijn ziekte kon hem daar niet van afhouden!.

Ziekte:

Toen hij Nancy leerde kennen werd hij een stuk rustiger en dat liet hij iedereen weten.
René werd ernstig ziek. Je zag hem steeds verder achteruit gaan, maar hij wilde knokken om samen met Nancy, ouders en andere familie de geboorte van zijn zoontje mee te maken. Dat is gelukkig gelukt!
We missen René. Hij is veel te vroeg van ons heen gegaan. Hij had nog zoveel voor zijn en onze club kunnen betekenen, maar de mens wikt, maar God beschikt.